Houbo un tempo no que o silencio bruía
entre os teus ollos de finísimo outono,
cando o meu nome non era nome,
alongabas a man cara o frío de con e xacintos
de mármore, sen sombra, coa tépeda luz da verba
non pronunciada, coa voz do gume aceso
na gorxa esfragándose neste canto
que xace no país da negación.
Sem comentários:
Enviar um comentário